Een eeuwwisseling is toch iets anders dan een jaarwisseling – alhoewel het verschil waarschijnlijk voornamelijk zit tussen de oren van degenen die op zich in het geheel never ever 'wisselen'. Toch gebruiken we het begrip gemakshalve om aan te geven dat binnen het kader van het omgaan met het goed Adderhorst nu allengs veranderingen zich voor doen. Zo valt er een besluit over het gebruikmaken van de VUT regeling. Daarmee komt ook in het verschiet het moment dat we op Adderhorst gaan wonen.
En dat besluit verandert al de manier waarop we daar de vacanties doorbrengen, waarbij het vertrek steeds moeilijker wordt, totdat er een moment is waarop vertrekken steeds meer de voorbode wordt van er tenslotte wonen – als buitenstaanders dit allemaal nog kunnen volgen.
In maart 2003 was in 'Het mooiste plekje', een programma van de NCRV, een reportage te zien over Adderhorst. Hieronder kunt u deze reportage bekijken.
Goed nieuws uit Drenthe: de rivierprik, een primitieve vis, is terug in Nederlandse wateren. Onderwaterfotograaf Willem Kolvoort wist de prik als eerste te fotograferen. Sander Voormolen schreef er een artikel over in NRC Handelsblad (13-01-2005) met de kop: 'De rivierprik is terug'. Klik op de afbeelding hieronder om het artikel te lezen.
"Na het korte telefoontje van Arjen de Vroome, medewerker van Staatsbosbeheer in Drenthe, dat hij weer paaiende rivierprikken in de Drentsche Aa had gesignaleerd, pakte Willem Kolvoort onmiddellijk zijn spullen bij elkaar en reisde af. Als onderwaterfotograaf koesterde hij al lang de wens om als eerste de Nederlandse rivierprik in zijn natuurlijke leefomgeving te fotograferen en dit was een uitgelezen kans."
Het tijdschrift 'Zin' publiceerde in haar rubriek 'Huis in de familie' in mei 2005 een artikel over hoe wij als familie om zijn gegaan met de overdracht van een ouderlijk huis. Klik op de afbeelding om het artikel te downloaden en te lezen.
Een interessant artikeltje in de Vriezer Post van 9 februari 2006: "Wichelroede lopen langs de Werdenscheweg. De voorde in het Zeegser Loopje op Adderhorst blijft de gemoederen beroeren." Klik op de afbeelding hieronder om het artikeltje te lezen.
Recreatie, zeilen op het Zuidlaardermeer, onderhoud, de open haard die na ruim dertig jaar echt volop brandt: dit hoofdstuk geeft in foto's een kijkje op Adderhorst sinds ongeveer 2000, het jaar rond. Vroege lente, hoge zomer, najaar, diepe winter.
Het wandbord waar we eerder aan refereerden passeert de revue, net zoals de ooit door opa Adriaan geplante larixen, nu tot planken verzaagd, die wachten in de sneeuw op de bouwtijd die spoedig gaat aanbreken. In de woonkamer van het stenen huis hangt de schoolplaat 'Hunnebed van Tinaarlo met heide 'van de hand van B. Bueninck (Fa. J.B.Wolters, Groningen). Deze serie sluit af met een foto van twee zeer oude bordjes, boven elkaar gespijkerd aan een boom: 'Adderhorst', en 'hekje sluiten'. We toetsen hekje voor een nieuw begin.
Hekje toetsen - nieuw begin
Alles over Badende Meisjes. Van Dulmen
Over Erasmus Bernard von Dülmen Krumpelmann (Kreuznach an der Nahe / BRD, 1897 – Zeegse 1987) doen vele mooie verhalen de ronde. Eén er van vertelt dat hij rond 1917 naar Drenthe moest vluchten voor jaloerse Amsterdamse souteneurs die hem dreigden om te leggen omdat hij hun meiden tekende. In de trein, ergens tussen Meppel en Zuidwolde, trok hij aan de noodrem om de jongens en meisjes te tekenen die hij in het water van een klein riviertje zag spartelen (Bron: Gekleurd beeld, Vijftig jaar Drents Schildersgenootschap. F. van der Veen, IJhorst, 2005, pag. 18). Eenmaal op z'n stee geraakt aan de Zeegser Steeg bereikte hij een duizelingwekkende productie van "hét succesthema van zijn grote jaren: frisse kinderen, die na het zwemmen onbekommerd in hun blote bast aan de boorden van beekjes staan" (o.c. pag. 18), ofwel 'Badende meisjes aan het Zeegser Loopje'.
Het moet ergens in 1957 geweest zijn dat de huidige eigenaar van Adderhorst met zijn broertje, toen nog Rémy geheten, voor het eerst 'van Dulmen', zoals hij zijn werk signeerde en ook genoemd werd, aan trof op het bruggetje over genoemd Loopje, met ezel, palet, kwast en doek. Twee pre-puberende jongetjes op vacantie. Van Dulmen nodigde hen uit om eens bij hem thuis, in zijn atelier te komen kijken. Zo gezegd zo gedaan. Wij kwamen op een soort sofa te zitten, beschroomd oog in frank en vrij oog met een, op ware grootte afgebeeld, badend meisje.
Nog groter was de verwarring toen ik, ongeveer vijftig jaar later, met nog steeds het zelfde oog, in oog kwam met datzelfde meisje, nu ten huize van Eppo Vroom in Zwolle. Een replica bevindt zich nu, hoe kan het anders, op Adderhorst. Daar is zij immers 'geboren'. Bernard van Dulmen, medeoprichter van het Drents Schildersgenootschap, was een meester in het 'fabuleren of verbouwen van de waarheid tot mythische proporties' (o.c. pag. 18). Deze trek, niet onbekend in sommige families, vergroot zo mogelijk zijn aantrekkingskracht.
Onmiskenbaar
Over aantrekkingskracht gesproken: op een mooie voorjaarsdag in 2011 zie ik achter Oud Adderhorst, aan de overkant van de beek, bij de lenteklokjes, een paar mensen. Ik spring op de fiets, rijd er heen en we maken kennis. Ze komen uit Zeegse. Ze vertellen enthousiast hoe zij héél veel vroeger zwommen in het Zeegser Loopje. En hoe er dan opeens een dikke man was die vroeg of hij wat mocht schilderen. Dat mocht. Later, bij hen thuis, laat zij ons een krijttekening zien die van haar gemaakt is. Een meisje op een stoel. Gedateerd 1951. Onmiskenbaar, u raadt het, de stijl van: Van Dulmen. We herkennen de gelaatstrekken van 'ons' "badend meisje in het Zeegser Loopje". We mogen er een foto van maken, net als van het grotere olieverfdoek dat ook bij hen hangt. Dat schilderij laat precies de plek zien waar wij elkaar die lentedag in 2011 ontmoetten.
